Op zondag 16 september deden we als parochie mee aan de landelijke actie van de Kerkproeverij. Leden van aangesloten kerken worden door de actie uitgedaagd eens iemand uit te nodigen om mee te gaan naar de kerk. Dit is niet bedoeld om zieltjes te winnen, maar om de ander te laten proeven van datgene wat voor de kerkgangers belangrijk is. Ook onze parochianen hadden hun best gedaan om mensen mee te vragen. Het was fijn om twaalf gasten in de viering te verwelkomen!
De Eucharistieviering was een viering als altijd. Het koor zong prachtig en de kinderen maakten een mooi kunstwerk van rietjes – wat moeite kost net als de genezing van de bezeten knaap. Er werd gezongen uit de volle breedte van ons kerkliedrepertoire met gregoriaans, chant, en onder andere de liederen ‘Belijd mij voor de mensen’ (van Jongerius en Raas) en ‘Geest der waarheid’ (van Rinkel en Van Riel). In de preek stond de uitspraak: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.” uit de Evangelielezing centraal. Het is een indrukwekkende en krachtige uitspraak. Een uitspraak waar overgave in doorklinkt, waar vertrouwen in doorklinkt, waar deemoed in doorklinkt, waar zelfkennis in doorklinkt. Wie zich sterk voelt in het geloof kan zich door de uitspraak even voorzichtig afvragen of er nog wel ruimte is voor andere inzichten, voor vragen die tot nieuwe perspectieven kunnen leiden. Wie twijfels en vragen heeft, kan er een gebed in zien waar kracht uit geput kan worden.
“Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp”. Je kunt voor ongeloof ook onkunde, onmacht, onvermogen, tijdelijk falen, het kwade dat ik gedaan heb of het goede dat ik heb nagelaten, of nog weer wat anders invullen. De aanwezigheid van dat alles erkennen is een gezonde eerste stap. Vervolgens kunnen we het uitspreken naar God, zoals we aan het begin van iedere viering doen in de schuldbelijdenis. Vertrouwend op zijn barmhartigheid en de ruimte voor een nieuwe kans. We kunnen het met elkaar delen en er met elkaar over spreken. Vertrouwend op elkaars mededogen en steun.
Zo wordt duidelijk dat geloven niet iets is dat je alleen hoeft te doen. “Ik geloof..” klinkt – ook zo weer – midden in een gemeenschap. Het implicéért gemeenschap: met God en met elkaar. Het mag ons vertrouwen voeden. Dat ook wij kunnen zeggen: alles is mogelijk voor wie gelooft.
Vaste kerkgangers en gasten dronken na de Eucharistieviering nog koffie in de Gemeentekamer, waar voor de gelegenheid wel wat extra’s bij te proeven waren.